Rządowy III

Erin stanęła przed drzwiami gabinetu, jak się okazało doktora Goldstain'a.

-Wejdź prosze -usłyszała zanim zapukała

Uchyliła drzwi i zajrzała do środka. Gabinet był umeblowany typowo dla psychiatrów: biurko, sofa dla pacjentów, fotel i cała masa dyplomów i świadectw na ścianach. W dodatku wszystko przystrojone miękkimi dywanami, boazerią... I całość w ciepłych, nieco mdłych, odcieniach brązu.

-Dzień dobry... -przywitała się nieśmiało

-Wejdź, wejdź... usiądź na sofie. Zaraz do Ciebie podejdę. -rzucił zza monitora

Dziewczyna posłusznie usiadła i zapadła się w miękkim meblu.

Po chwili Goldstain zasiadł w fotelu naprzeciw różowowłosej.

-A więc... Wiesz czemu się tu znalazłaś?

Zapadła chwila ciszy.

-Z powodu tamtego wypadku?

-Tak... To jest powiązane z "wypadkiem", który miał miejsce dwa dni temu w twoim domu. Możesz powiedzieć co się stało?

-Em.. Tak... Wybuch pożar.

-Tak. A czy wiesz dla czego?

-Nie, nie wiem.

-Śledztwo wykazało, że to nie wina wadliwej instalacji... Źródła ognia nie znaleziono.

-Twierdzi pan, że sama wywołałam pożar?

-Nie. Ja nie jestem od tego. Jestem doktorem, nie policjantem. Mam ci pomóc, nie dochodzić winy. -rzekł i zapisał coś w notesie na kolanie

-Ogień pojawił się w twoim pokoju, wieczorem. Byłaś tam gdy ogień zaczął się rozprzestrzeniać. Spędziłaś tam trochę czasu, ale wyszłaś bez najmniejszego oparzenia.  W szpitalu twierdziłaś, że twoja ręka płonęła. Możesz mi to wyjaśnić?

-Miałam przewidzenia. Bałam się.

-Czyli halucynacja? -znów coś zanotował

-Nie. Zwykłe przewidzenie. Czy panu się to nie zdarza? Gdy idzie pan nocą i kątem oka dostrzeże ruch to nie wydaje się panu, że coś widział?

-Nie spaceruje nocą, ale to nie o mnie mamy rozmawiać. A czy tutaj też zdawało ci się, że twoja ręka płonęła?

-Nie.

-Dobrze... Teraz pokaże ci parę obrazków, a ty powiedz co widzisz.

Goldstain wyciągną z szuflady biurka tabliczki z "kleksami". Pokazywał je Erin dobre piętnaście minut poczym stwierdził, że jest wolna.

-Na dziś to wszystko. Ojciec stwierdził, że jesteś zamknięta w sobie, więc znajdź jakiegoś przyjaciela. Rozmawiajcie, śmiejcie się.. Zapisze cię na terapię grupową.

-Do widzenia -odparła i wyszła

~Terapia grupowa? Kpina! Czuje się jak autentyczny czubek...

Dziewczyna ruszyła przed siebie. Po dobrej godzinie spaceru pośród białych korytarzy z obawą stwierdziła, że nie wie gdzie jest. Spojrzała jednak na Lokalizator, który wzywał na świetlice. Ruszyła więc z nadzieją spotkania Allena...