World in my eyes

            Cień kładł się długimi kształtami wszędzie wkoło, gdy przez bramę posiadłości przejechał stary, choć zadbany samochód. Żaden z młodych i niskich stopniem policjantów nie rozpoznał go, więc wymieniwszy się spojrzeniami jeden z nich stanął na drodze. Z konieczności kierowca zatrzymał się więc daleko od linii policyjnych wozów i taśm. Młodzik pochylił się do kierowcy, który szybkim ruchem korbki opuszczał szybę.

-Przepraszam, ale tu nie wolno... - zająknął się

Kierowcą był młody chłopak, niewiele starszy od niego samego. Nosił wąskie okulary i ubrany był w kraciastą koszulę. Poprawił długie ciemne włosy i już miał coś powiedzieć, gdy z tylnego siedzenia odezwał się niski, chrapliwy głos.

-Młoda! Ile razy mam mówić? Nie gadaj z gówniarzami.

Policjant usłyszał stuknięcie drzwi i już chwilę później patrzył na stojącego przed sobą mężczyznę. Był postawny, niby góra która postanowiła się nad nim pochylić.

-Tutaj nie... - zająknął się znów

Ale mężczyzna zdjął kaptur swego płaszcza pozwalając by latarnie oświetliły jego twarz. Młodzik przełknął głośno ślinę. Twarz, na którą patrzył nie znosiła sprzeciwu. Szarozielone oczy patrzył na niego zmęczone. Szeroką dłonią pogładził kilkudniowy zarost. Nie miał kwadratowej szczęki jak bohaterzy powieści czy komiksów. Ot! Zwykły czterdziestoletni facet jakiego można spotkać w barze z dala od głównej ulicy. Prawie cały już siwy, czy to z powodu przeszłości czy też zmęczenia.

Sięgnął dłonią między poły płaszcza na co młodzieniec drgnął nerwowo. Ale on wyciągnął tylko odznakę i niemal wepchnął mu ją w oczy.

-Detektyw Vabres. Gdzie Goldstain?

Drżącą ręką wskazał naprędce postawiony namiot.

-Odmaszerować. - rzucił z paskudnym uśmiechem

Ci niedoświadczeni jeszcze funkcjonariusze popatrzyli po sobie. Zdali sobie wtedy sprawę, że widzieli jedną z miejskich legend. A legendą tą straszono jeszcze w akademii.

-Młoda! Za mną.

Z samochodu wyskoczył kierowca porywając walizkę z tylnego siedzenia i wręczając kluczyki jednemu ze stojących tam.

-Zaparkujcie, tylko uwaga na lakier. Nie chcecie widzieć go zdenerwowanego.

Pojawienie się nieznanej dwójki wywołało niemałe zamieszanie wśród wszystkich. Już wcześniej chodzili nerwowo, ale teraz? Popłoch. Kliku starszych stopniem i doświadczeniem od razu schodziło mu z drogi. Może już go kiedyś widzieli? Nie przywiązywał do tego uwagi. Poniosły się nerwowe szepty. Takie zachowanie nie mogło ujść uwadze Szeryfa, był zbyt starym wyjadaczem.

Wyszedł z namiotu zostawiając federalnego, z którym się właśnie kłócił.

-Vabres! Kurwa... Jebał cie, całe szczęście. - siwy i nieco grubawy policjant odetchnął zauważalnie

Za nim wyłonił się może trzydziestoletni mężczyzna ubrany w granatowy garnitur, w tym świetle zdawał się być czarny jak płaszcz człowieka przed którym stanął.

-Goldstain... Jebał i ciebie. - rzekł unosząc kącik ust, co można by wziąć za uśmiech

Uścisnęli sobie dłonie, po czym detektyw z kolejnej kieszeni wydobył srebrną oksydowaną papierośnicę i włożył papierosa w usta. Milczący do teraz mężczyzna ze służb obojętnych detektywowi wyciągnął zapalniczkę i już miał odpalić owego papierosa, gdy mężczyzna się odsunął  błyskawicznym ruchem.

-Nie palę. - skwitował

Krótkie „Aha”  przeszło w eterze niezauważone.

-Co mamy?

-W ciągu tego tygodnia.. Prawie dziesięć zniknięć, trop prowadził tutaj. Podobny schemat do mości Yates'a.. Ale jebał go, gość się usmażył. Posłaliśmy siedmiu naszych, wróciło sześciu.

-Wciąż twierdzę, że to niemożliwe. Odczyt...

-Właśnie, kurwa! Odczyt. Wszystkie spektra, z każdej strony budynku pokazują pustkę.

Vabres westchnął ciężko. Chciał powiedzieć coś cynicznego o zbytnim zaufaniu do technologii, ale nie przychodziło mu do głowy nic co zrozumiałby federalny.

-Od czego macie nas? - powiedział tylko – Młoda! Idziemy.

Idąc słyszał jak Szeryf każę się wszystkim wycofać, słyszał szepty i otwarte wręcz okazywanie zdziwienia i niechęci.

Wreszcie Vabres spojrzał na posiadłość. Była tak stereotypowa jak tylko się dało. Aż z jego przepitego gardła dobył się rechot.

-Co ja robię ze swoim życiem? Powinienem wyjechać na Hawaje czy gdzieś...

-Jak szef myśli? - przerwał mu rozmyślania – Co tym razem?

-Eh, Młoda. Żebym to ja wiedział. - westchnął ciężko – Ale od czego mam ciebie?

Oboje ruszyli wolno schodami wprost do masywnych dwuskrzydłowych drzwi. Jego palce sunęły po starej poręczy badając jej fakturę. Wszystko mimo nuty grozy i sporego zaniedbania trzymało się zadziwiająco dobrze, nawet ten kawałek drewna ciągle wystawiony na działanie słońca i deszczu.

-Gdyby związki czy dzisiejszy sprzęt był tak trwały.

Już po chwili jego dłoń pociągnęła za klamkę i otwarła przejście, które zamknął za sobą w odruchu. Stanął w holu tak bardzo pasującym do scenografii taniego horroru, że miał wrażenie że zaraz zobaczy mężczyznę z hakiem zamiast ręki albo z piłą łańcuchową. Zamknął oczy by wyobraźnia nie podsuwała mu żadnej ułdy i pociągnął nosem chłonąc zapach i atmosferę tego miejsca. Stęchlizna, próchno, drewno... Krew. Najwyżej sprzed paru godzin. Nie otwierając oczu obrócił się w kierunku woni śmierci. Mimo doświadczenia i tak przeszedł go dreszcz, gdy adrenalina poczęła krążyć w żyłach. Wypuścił powietrze ustami sycząc i wzniecając obłoczek pary.

-Trup, jeden, świeży. - cedził informacje

-Sprawdzić?

-Nie. Czujesz przecież. - pociągnął nosem raz jeszcze – Strzelał.

Teraz i ona wyczuła delikatny zapach prochu. Wiedziała co to oznacza – nikt nie mówił, bo nikt nie wiedział. A jeśli Goldstain nie wiedział...

-Dokładnie. - odparł jakby czytając jej myśli

Teraz i ją przeszedł dreszcz, bynajmniej od adrenaliny. Choć jej zmysły również się wyostrzyły.

-Sól. - zażądał wyciągając dłoń

Błyskawicznym ruchem spełniła rozkaz wyciągając pojemnik z walizki. Detektyw nakreślił najpierw jeden, mniejszy  krąg wokół asystentki i wyrysował w nim palcem drobną lukę. Następnie nakreślił większy krąg, lecz miast doń wejść obszedł pomieszczenie rozglądając się uważnie. Dokładnie badał wzrokiem każdy mebel, każdy śmieć leżący na ziemi. Nawet ułożenie kurzu. W końcu podszedł do pustego stolika i wydobył z płaszcza Asa Pik i małe czarne pudełko, które odkorkował. Z niego to wysypał na blat odrobinę tabaki własnej roboty. Oboje wiedzieli co to znaczy, spięli więc mięśnie w oczekiwaniu. Vabres powolnymi i dokładnymi ruchami karty zmieszał brązowy proszek z warstewką kurzu. Pochylił się by wciągnąć w nozdrza mieszankę. Wiedział, że mógłby zrobić to nawet z cukrem czy samym kurzem, ale nawyk jest nawykiem. A wyzbycie się niektórych nie było rozsądne. Gdy tylko mentol i tylko jemu znane składki uderzyły w tył głowy poczuł jakby oblano go wiadrem zimnej wody. Wszystkie zmysły najpierw otępiały by w ułamku sekundy uderzyć całą kakofonią irracjonalnej czujności. Czuł się jak po tygodniu bez snu, lecz jednocześnie silny. Czuł się pijany, czy wręcz naćpany. I widział. Widział świat Swymi Oczami. A Świat ten był straszny. Przytłaczał go, miażdżył. Niby presja wody na dnie oceanu. Zimno rozlało się po ciele. Zaczęło się. Najpierw szepty, później cały chór głosów. Odgonił je potrząśnięciem głowy i zmrużył oczy zawężając widzenie. Rozejrzał się raz jeszcze Widząc Prawdę. Cienie tańczyły dosłownie wszędzie. Najpierw ujrzał policjantów wchodzących w pełnej gotowości. Siedmiu jak mówił szeryf. Lecz tylko jeden się oddzielił i ruszył tam gdzie czuć było krew. Ruszył tam też jeden z cieni. Kolejne sceny. Kilku pojedynczych chłopaków w wieku licealnym, z pewnością skutek zakładu z kolegami. Później grupa podobnych dzieciaków. Wreszcie i Starzy mieszkańcy dworu. I wtedy przyszło uderzenie, które oderwało detektywa od ziemi. Upadł boleśnie lecz przetoczył się zaraz i wskoczył do kręgu. Coś uderzyło o niewidzialną bańkę otaczającą teraz mężczyznę.

-Młoda.

-Widzę, patrzę twoimi oczami. To tulpa. Zaraz się wyklaruje.

-Tulpa? Ciekawe, sprawdź podania. Ja nastawię sobie bark.

Zagryzł zęby w oczekiwaniu na ból jednak szybki ruch nie dał się nawet odczuć, skutek adrenaliny. Masując obolałe miejsce słuchał pomrukiwań asystentki i obserwował jak cień gęstnieje do humanoidalnej postaci.

-Mam. Duch seryjnego mordercy, zabił wszystkich mieszkańców. Później się powiesił na strychu.

-Przytrzymasz go?

-Nie na długo. - stwierdziła rzucając garścią soli w ową istotę

Ta zaryczała i spojrzała ślepo na ciało chłopaka. To był idealny moment. Vabres wyskoczył z kręgu i rzucił się po schodach. Jednak mówiła prawdę, nie powstrzymała go długo, bo cień ruszył za nim.

Poczuł jak niewidzialne ostrze przerywa mu skórę na plecach, ból jednak był przytępiony. A rana otwierała się co drugi krok, choć krew nie sączyła się obficie. Była zbyt gęsta.

Strych był zagracony, pasujący do podniszczonej i śmiesznie strasznej posiadłości. To co jednak nie pasowało do wystroju to wiszące na sznurze ciało z podobnego cienia co jego przeciwnik. Ten zaś zmaterializował się pomiędzy nim a mężczyzną. Stał obserwując go.

-Wiesz... Miałem nie palić. - rzucił znużony

Czerwień powoli spływała mu po kręgosłupie. Nieśpiesznym ruchem wyciągnął zapalniczkę. Choć tylko jemu wydawał się powolny. Jak wszystko w tej chwili. Buchający ogień niesiony gazem, żar papierosa i w końcu sam papieros lecący obok atakującego stwora. Wprost w wisielca. Ten irracjonalnie szybko zajął się żywym ogniem, tak jak i duch przed detektywem.

-No to dobranoc. - westchnął

Cała adrenalina uchodziła z jego ciała, gdy schodził do holu.

-Idziemy młoda.

Bez chwili zwłoki rozgarnęła sól po podłodze i ruszyła za przełożonym. Gdy wyszli przywitał ich Goldstain.

-No i?

-Nic. Koniec. - stwierdził krótko

Szeryf odetchnął z ulgą.

-Posprzątam.

-Na nic innego nie liczyłem.

Tajemnicza dwójka ruszyła do samochodu odprowadzana ukradkowymi spojrzeniami i szeptami. Gdy tylko drzwi samochodu zamknęły się za nimi oboje westchnęli ciężko.

-Zszyjesz mnie w domu? Idę spać. - i nie czekając za odpowiedzią zasnął by obudzić się przed kamienicą, w której mieszkali.

Spisując Szepty XXV

Przez cały czas była wpatrzona w grających na scenie, radując się każdym dźwiękiem. I on patrzył na nią, spoglądał w błękit oczu i uśmiechał się. W końcu czując, że żyje. Gdy zagrali ostatni zaplanowany utwór, skłonili się i zeszli pozostawiając automatyczną listę, wciąż racząc wszystkich muzyką. Wraz z zachodem Słońca zrobiło się zimniej, więc rozpalono ogniska we wcześniej przygotowanych dołach wyłożonych gliną i wypaloną przez ogień Youkai. To pozwalało schronić się przed wiatrem i wygodnie usiąść w mniejszym gronie. Co też uczynili, wybierając jak najbardziej oddalone miejsce, zabierając po drodze mnóstwo smakołyków. Choć zielonowłosego kształt siedziska zmusił do zmiany formy na ludzką, a okazał się on niezwykle wysokim weń i nieco dziwnie wyglądającym osobnikiem.

-Byliście niesamowici! - stwierdziła Lisica 

Kudan i Tengu skłonili jej się, Jedwabnica zaś swym radosnym zwyczajem zbliżyła się i poczochrała rudowłosą. Rozpoczęły się długie rozmowy przy akompaniamencie dźwięków gitary skrzydlatego. Myobu starała się wyłapać jak najwięcej szczegółów, jednak zmęczenie i duże ilości przysmaków sprawiały, że przysypiała oparta o ramię Kai'a.

-Gdzie w tym roku się wybierasz? - zapytał Ame - Lato się kończy powoli...

-W tym roku chyba Skandit. Ale wiesz... Ta Finlandia strasznie ostro podchodzi do alkoholu i jak ja tam wytrzymam? - zaśmiała się

-Zawsze mogę ci coś podsyłać! - wtrącił białowłosy - A tak ogólnie to czemu nie pojedziesz z Jo?

-Z Jo... Jo? Dlaczego ja właściwie z tobą nie jadę.

-Nie wiem, nie pytałaś mnie.

-No to już jedziemy razem.

Widząca objęła Jedwabnicę i ucałowała ją mocno w policzek. Oczy szkliły się jej od alkoholu. Białowłosy skwitował to tylko unosząc kącik ust w uśmiechu.

-Reszta jakie plany?

Kudan pochylił się do ognia by wyciągnąć grzaną sake, spojrzał przy tym w zielone oczy przyjaciela.

-Ja... Jak zwykle. - zaczął wolno – Zejdę do podziemnego źródła. Tam będzie mi ciepło. Wiesz, że nie mogę opuścić swego lasu na dłużej niż trzy dni.

-Wiem, dlatego festiwal trwa dwa dni. A ty?

-Ja sam jeszcze nie wiem. Myślałem nad wycieczką w jakieś góry. Ale odrzuca mnie myśl o spotkaniu stada Gaki. A strażnicy gór, którzy ich nie lubią nie lubią też nas.

-A Fuji? Oklepane, wiem, ale to teren neutralny.

-No właśnie – oklepany. Widziałeś kolejki?

Na te słowa cała gromada wybuchnęła gromkim śmiechem co rozbudziło Myobu. Podniosła zaspane spojrzenie i wstała ostrożnie.

-Wybacz, nie chciałem cie zbudzić.

-Nie szkodzi... Przejdę się. - stwierdziła i skłoniła się przepraszająco

Oczy wszystkich patrzyły jak się oddala, a gdy uznali że jest poza zasięgiem uszu odezwał się Kudan.

-Więc co masz z nią zamiar?

-Zamiar co? Zrobić? Nic, dobrze jest mieć współlokatora, który nie jest marudny jak niektórzy. - odparł Kai spoglądając na Starszego

-Wiesz o co nam chodzi. - wtrąciła Ame

-Nie, nie wiem.

Skrzydlaty westchnął i wielką pięścią trącił go w ramie.

-Pozwól, że będę bardziej bezpośredni i nie będę bawił się w konwenanse. Co cie z nią łączy? Czyżby z ostatnio otwartej przez pewną Youkai rany wysączyła się w końcu gorycz? Ból zaczął cie oczyszczać?

-Nie. Nie zaczął. Ból sprawił to. -  przeczesał włosy – Dobra, wiem. Jest piękna, nawet w ludzkim rozumowaniu. Właśnie poczęła wyglądać jak moja rówieśniczka, ale...

-Ale co? - zawołała Jo wstając gwałtownie – Jest duchem, tak? Też jej to mówiłam, ale jeśli i ty tak myślisz to jej to powiedz. Albo przestań. Przestań patrzeć z nadzieją. Znajdź sobie ludzką kobietę i odpuść sobie.

Kai zmrużył oczy i zacisnął szczękę by nic nie powiedzieć. Knykcie aż pobielały gdy uniósł  pięść, po czym machnął ręką i wyszedł z kręgu.

-Jeśli będziesz tak trzymać się przeszłości to nie spostrzeżesz się jak mało masz przyszłości. - krzyknęła jeszcze za nim.

Jego i tak poruszone serce zakuło boleśnie. A uczucie to jedynie narastało. Wyuczonym uśmiechem pozdrowił kilka mijanych duchów, by szybko pochwycić butelkę ziołowej nalewki. Choć spojrzał nań dopiero poza linią świateł czuł mocny zapach jałowca.

-Teraz jeszcze bardziej przypominam tego wilka. - zakpił sam z siebie

Szedł brzegiem pozwalając by zimne fale obmywały mu stopy. Był rozgrzany złością i napitkiem spływającym po gardle.

-I co ja mam zrobić? - pomyślał – Sam kurwa nie wiem czego chce.

Przystanął by zdjąć kurtkę i koszulkę by iść jedynie w ramonesce luźno narzuconej na ramiona. Kiedyś tak robił by zbić adrenalinę krążącą w żyłach, zwłaszcza po bójkach. Odruchowo dotknął palcami blizny na lewym obojczyku. Dźgnięcie kołkiem. Na szczęście nie było mocne i prowizoryczna broń zatrzymała się na kości. Palce powędrowały dalej na prawy bok. Ugryzienie Tory. Nieopatrznie wszedł na jej teren. Tak mało wtedy wiedział o nich.

-Chyba migdy nie odpowiem sobie na to pytanie. Kto? Kto jest gorszy? Ludzie? Czy Youkai?

Wtedy dotknął blizny na sercu. A w duchu czuł, że głębiej kryje się druga. Większa. Choć ta fizyczna mogła boleć tylko na deszcz.

-To wszystko jest bez sensu, muszę przestać użalać się nad sobą. - westchnął

Dopił resztkę trunku i ruszył z powrotem ciskając po drodze puste szkło w ognisko graniczne.

Spostrzegł akurat wracającą Lisicę, więc chwycił dzbanek jaśminowej herbaty oraz kubki i podszedł.

-Jak tam? Podoba się?

-Mhm. - potaknęła i przyjęła kubek

-Za godzinę zacznie się rywalizacja.

-Chodzi o ten środek?

-Tak. Co roku losujemy konkurencję by było uczciwie. Były już wyścigi. Poszukiwania przedmiotu... A ostatnio było tworzenie rzeźb z piasku.

Myobu jak zwykle słuchała zaciekawiona machając swą kitą. Przerwali jednak rozmowę by zejść do dołu, gdzie siedzieli wcześniej.

-A jakie są jeszcze konkurencje?

-Tego nie wiem... Każdy ma prawo zapisać swoją propozycje na kartce.

-O! Mówicie o corocznym konkursie? - zapytała Jo

Białowłosy przytaknął i upił łyk naparu.

-W tym roku startuje. - stwierdził czym wywołał widoczne na twarzach przyjaciół zdziwienie

-No tak, można się było tego spodziewać. To pierwszy raz jak będziesz się z nami bawił.

-To nie bierzesz w tym udziału co roku? - zdziwiła się rudowłosa

-Nie. Tylko chętni. Ci tutaj robią to raczej dla zabawy, bo i tak nigdy nie wygrali. Ale część z pewnością ma jakiś swój cel. Teraz i ja mam.

Uśmiechnął się do niej ciepło. Na tyle na ile potrafił.

* * *

Czas szybko im mijał. Nim się spostrzegli została godzina do świtu. Wtedy to muzyka ucichła, a dudniący głos Saela zwołał wszystkich pod scenę. Starszy stał obok wysokiego stolika na którym stało szklane naczynie, wewnątrz widać było pokaźny stos kartek.

-Dziękuję wszystkim za wasze propozycje. Jak co roku losować będzie jedno z was wybrane przez przypadek, a po ogłoszeniu konkurencji będzie sędziować razem ze mną. Wybór jak i osąd jest niepodważalny.

Po tych słowach Youkai odwrócił się plecami do zebranych i rzucił za siebie drobny przedmiot, który natychmiast zniknął wszystkim z oczu. Uczestnicy naraz poczęli rozglądać się po sobie.

Dopiero po chwili Myobu zorientowała się, że coś uwiera ją w palce które zacisnęła z nerwów. Gdy spojrzała na dłoń w jej wnętrzu leżała kostka gitarowa. Czarna pokryta białymi smugami niby dymem. Czuć było od niej magię.

-J-ja. - rzuciła cicho i podniosła dłoń – Ja. - dodała głośniej

Sael zbliżył się do krawędzi podestu by pomóc jej wejść.

-Gratuluje, a teraz wylosuj proszę. - wskazał

Podeszła niepewna jednak zanurzyła dłoń pośród skrawków papieru i zamieszała nią wyciągając jeden. Starszy odebrał od niej los i rozwinął by odczytać.

-Krąg Ognia! - zakrzyknął

Z tłumu od razu podniosły się głosy. Część się radowała, część od razu zgłosiła prośbę o skreślenie z listy. Ci jednak, którzy byli chętni udali się za Saelem by omówić szczegóły. W śród nich, jak deklarował, był i Kai.

-Niewielu was, ale to dobrze. - spojrzał na ośmiu zawodników – Pierwszy raz mamy coś brutalnego. Pierwsze dwójki wybierzemy poprzez losowanie numerków. W trakcie walki zabronione jest używanie magi, tylko zdolności fizyczne. Zakaz latania. Koniec walki następuje, gdy jeden z rywali opuści krąg, podda się lub będzie niezdolny do walki. Nie próbujcie się zabijać, bo będę zmuszony interweniować. Zrozumiano?

Wszyscy potaknęli zgodnie. Białowłosy zaś spojrzał na potencjalnych przeciwników. Oprócz Tengu i Kudana był tam przysadzisty psowaty o białym umaszczeniu, ciemnoskóry Youkai o ciele pokrytym kolcami, dwoje Youkai Abumiego z zakrytymi twarzami, galaretowata istota z kamienną maską zawieszoną w śluzie i duch, który od człowieka różnił się jedynie dodatkowym stawem w każdej kończynie. Najbardziej obawiał się starcia z dwójką nieznanych mu demonów ze świty Widzącego. Znał jego zamiłowanie do nieczystych sztuczek i chęci spotęgowania mocy każdego ze swych sług.

Wszyscy po kolei wyciągali z pudełka drewniane tabliczki z numerami, które przyniósł Sael. Ten popatrzył na oznaczenia i oznajmił zimnym głosem.

-Pierwsza walka – Kai oraz Gumiso.

Youkai o czarnych włosach i twarzy zakrytej papierową maską wydał z siebie niski warkot i wystąpił.