Rządowy II

Obudził ją szczęk automatycznego zamka drzwi.

-To wszystko zły sen –rzuciła sennym głosem przecierając oczy

Mimo, że łóżko było nie gorsze niż w jej domu to nie wyspała się i nie miała żadnych snów. Przynajmniej żadnych nie pamiętała.

Drzwi otworzyły się, a do środka wszedł „opiekun” Erin. W rękach trzymał paczkę.

-Dzień dobry. Wyspana? –spytał choć nie czekał na odpowiedź- Tutaj masz trochę rzeczy. Twój ojciec je przysłał…

Położył pakunek na stoliku.

-Za pół godziny jest śniadanie. Powinnaś łatwo trafić, w razie co pytaj lub spójrz na swój lokalizator. Właśnie! Tutaj jest twój! –rzekł i wyciągnął z kieszeni urządzenie przypominające zegarek, które założył dziewczynie na rękę

Zapięcie było zrobione tak, że można było je zapiąć, odpiąć już nie.

-Noś go zawsze i nie próbuj ściągać. Jest wodoodporny, więc nie martw się.

Wyszedł zamykając za sobą drzwi i zostawiając ją samą ze sobą.

-Fajnie! Gps… Pewnie działa też w drugą stronę –zakpiła

Wstała i podeszła do stolika. Otwarła pudło. W środku znajdowało się kilka ubrań, zdjęć rodzinnych, paczka baterii i błękitny kryształ w kształcie ośmiościanu zawieszony na srebrnym łańcuszku. Zdjęcia natychmiast wylądowały na podłodze, a rzeczy pozostawione w pudełku postawione obok łóżka.

-Nareszcie… -westchnęła zakładając naszyjnik

Nie lubiła rozstawać się z pamiątką po matce.

Wyszła na korytarz rozglądając się cały czas. Kierując się według wskazań „lokalizatora” dotarła na stołówkę. Do śniadania zostało jeszcze jakieś 10.minut więc było pustawo.

Z łatwością odnalazła chłopaka, z którym wczoraj rozmawiała. Znów miał kaptur na głowie.

-Można? –spytała podchodząc

„Tak”

-Smacznego

„Dziękuje”

Popatrzyła na niego znów się dziwiąc. Jadł, ale przed nim stała porcja dla czterech może pięciu osób.

-Ty to wszystko zjesz?

„Tak”

-Zawsze tak? –spytała patrząc na raczej chude, zwinne dłonie

„Tak”

~Przy nim nawet mój ojciec zdaje się normalny

Wskazał na okienko, przy którym wydawano posiłki. Zrozumiała. Wstała i podeszła.

-Witam. Nowa? –spytał młody kucharz w czepku na głowie- Co podać?

-Em… Tak, jestem tu od wczoraj. A co macie?

-Wszystko, dosłownie. To nie jest szkolna stołówka. –zaśmiał się

-W taki razie poproszę solankę rybną, befsztyk z sosem śliwkowym i czekoladową maślankę -zakpiła

-Chwileczkę.

Chłopak znikł w głębi kuchni, po czym wrócił z „zamówieniem” Erin.

-Proszę –podał jej tace

Różowowłosa zamrugała kilka razy niedowierzając.

-D-dzięki

Wróciła z jedzeniem do stolika. Gdy usiadła Allen wciągnął zapach potraw przyniesionych przez nią i pokiwał głową z aprobatą.

-Rany! Ty to naprawdę zjesz i to całkiem szybko. –stwierdziła patrząc na jego tacę

Jej zawartość zmniejszyła się o połowę. Wzruszył ramionami.

Zjedli w milczeniu.

-Pycha! Ale się objadłam…

Lokalizator Erin zapikał i zaświecił wyświetlając komunikat „Zapraszam na terapię”

-Chyba mnie wzywają.. Sprytne to. Nie sądzisz?

„Nie”

Białowłosy przyłożył palec wskazujący do skroni i udał, że wwierca się nim w czaszkę. Zdawał się mówić „Nie daj się”

-Cóż… Może masz rację, ale będę grać w ich grę. Chcę stąd wyjść…

Pokręcił tylko głową…

-Do zobaczenie –rzuciła i poszła za wskazaniami urządzenia